‘Mijn fijnste plek is in Drunen op stal bij Líf’, antwoordt Leonie als ik haar vraag waar ze zich op haar gemak voelt en waar ik haar mag interviewen. ‘Daar ben ik sowieso elke woensdagochtend en verder zeer regelmatig te vinden.’
‘Op stal bij Líf’ betekent bij de Stoeterij ‘Frá Libèrté’ gelegen aan de rand van de Loonse en Drunense Duinen. Een privéstal met IJslandse paarden en zoals de website vermeldt: ‘Een waar mekka voor de IJslander-liefhebber.’ Een IJslander-liefhebber, dat is precies wat Leonie is. Want hoewel ze al paardrijdt sinds haar 6e ontdekte ze dit paardenras pas echt toen ze in 2000 een reis naar IJsland maakte. Sindsdien rijdt ze alleen nog maar op IJslanders. ‘ Een normaal paard heeft 3 versnellingen: stap, draf en galop. Een IJslander heeft er 4 tot 5. Rustig in de wei, maar pittig om op te rijden.’
In maart van dit jaar reist ze weer af naar IJsland en zal ze daar, samen met 20 ruiters te paard en nog eens 60 losse paarden, een tocht over IJsland maken. Ze deed dit al eens eerder en dat was naar eigen zeggen een ‘magische ervaring’. Ditmaal zal ze de reis richting het eiland voor de eerste keer per boot afleggen. ‘Vliegen vind ik toch een dingetje worden. Het duurt uiteraard veel langer en ik vrees dat die boot niet per se veel schoner is, maar het is een experiment.’
Ik groeide heel uneventful op, in een harmonieus gezin. Geen grote of heftige gebeurtenissen.
Op de stoeterij
Het is een heldere novemberochtend. Fris, maar dankzij een waterig zonnetje toch redelijk aangenaam. Op de stoeterij lijkt het nog rustig. Als ik uit mijn auto wil stappen, blokkeert een vriendelijk ogende hond mijn weg. Hij begroet me alsof hij zelf vergeten is dat we elkaar nog nooit ontmoet hebben. Samen lopen we richting de stallen, waar ik Leonie aantref in een dikke Scandinavische trui terwijl ze een optrekspuit vult met een bijzondere substantie.
‘Medicatie voor Líf. Ze heeft een soort virus waardoor ze last heeft van haar luchtwegen. Ik meng het met appelmoes, anders accepteert ze het niet. Het is nogal goor spul, dus ik begrijp het wel. Líf is sinds vorig jaar februari bij mij. Haar vorige eigenaar wist niet meer zo goed wat ze met haar aan moest. Ze is heel sensitief. Als de druk haar te hoog wordt, raakt ze volledig in paniek en is de stress niet te overzien. Juist dat was voor mij de aanleiding om kennis met haar te maken. Toen ik op zoek ging naar een nieuw paard zocht ik juist naar zo’n uitdagend ‘project’.
Leonie geeft me een rondleiding over de stoeterij en brengt samen met de paardenstagiaire één voor één de IJslandse paarden de wei in. Al gauw doet ze me op de een of andere manier aan Het Klokhuis denken. Het educatieve jeugdprogramma van de NTR waarin een bepaald onderwerp centraal staat dat zowel vanuit een inhoudelijke als komische invalshoek wordt uitgelegd. Hierdoor raak je niet snel verveeld en blijf je geboeid naar haar luisteren. Ook wanneer het gaat over haar achtergrond: met de indrukwekkende titel ‘Extreme star formation in starburst galaxies’ promoveerde ze in 2007 in de sterrenkunde.
Nadat alle andere paarden naar buiten zijn gebracht halen we Líf op en beginnen we aan een wandeling langs het kanaal. Ik wil een beter beeld krijgen van wie Leonie is en welke connectie zij met LCG heeft.
Neem me even mee. Je promoveerde in de sterrenkunde en werkt nu als organisatieadviseur?
Ja, heel leuk! Ik mocht met een hagelnieuwe camera werken op één van de beste telescopen op aarde, de Very Large Telescope in Chili. Puzzelen vormde het sleutelwoord; uitzoeken hoe we mooie plaatjes moesten maken met die camera en ontcijferen hoe je de foto’s vervolgens uit moest leggen: waar kijken we precies naar? Dat vond ik, naast al het reizen, heel mooi. Ik heb er veel geleerd, maar je weet dan nog helemaal niks over mensen. Uiteindelijk werd ik aangenomen bij Nuon. Mijn eerste opdracht was het opzetten van een intern opleidingsinstituut. Ik noem het opdracht omdat ik in een management traineeship terechtkwam. Je weet wel, zo’n clubje talentvolle afgestudeerden: kijk ons eens leuk en ambitieus zijn met elkaar. Net zoals LCG eigenlijk. Na dit traineeship ging ik bij Nuon aan de slag als interne Lean adviseur. Ik hielp verschillende afdelingen met het versimpelen en versoepelen van processen. Daar is de liefde voor het vak van organisatieadviseur ontstaan.
Wat bedoel je precies met ‘net zoals LCG eigenlijk’?
Een hechte groep, soms een beetje in onze eigen bubbel, maar bovenal altijd hoge energie, veel ambitie en een hoop lol. Goed werk leveren, maar onszelf niet te serieus nemen.
En hoe kwam je van het grote Nuon bij het net startende LCG terecht?
Ik was zoekende. Nuon was net overgenomen door Vattenfall en er was nog geen duidelijkheid over of de Lean manier van werken, die ik toen al heel fijn vond, doorgezet zou worden. Tegelijkertijd kwamen er continu veel nieuwe collega’s en was er vrij veel onrust in de organisatie. Ik voelde me daar niet helemaal fijn bij en daarnaast was het niet zeker of men doorging met de manier van werken die ik leuk vond.
Mijn coach zei: je moet eens met die drie mannen gaan praten die net dat nieuwe clubje hebben opgericht. Ik dacht: hij is gestoord. Ik was hartstikke risicomijdend, je gaat toch niet bij een bedrijf werken dat nog niet eens bestaat. Ook mijn vader verklaarde me voor gek. ‘Dit ga je toch niet echt doen’, was zijn reactie toen ik vertelde dat ik mijn veilige baan bij Nuon overwoog in te ruilen voor het clubje van Paul, Eppo en Martijn.
En toch ging je.
Ja, zeker. Ik kreeg zoveel energie van het gesprek met Paul, Eppo en Martijn. Ze hadden geen ervaring met sollicitatiegesprekken en lieten me een workshop doen. Het leuke is dat die workshops altijd zijn gebleven. Tot op de dag van vandaag wordt iedereen die bij LCG komt solliciteren gevraagd een workshop voor te bereiden en deze te presenteren. Een goede manier om elkaar beter te leren kennen. Mijn workshop ging over Kaizen, een tool die binnen Lean veel gebruikt wordt en waar ik zelf op dat moment precies 0 x mee had gewerkt. Eén keer raden hoe die workshop ging. Als ik die nu had gegeven hadden ze me sowieso niet aangenomen!
Destijds gebeurde dat wel. Waarom ging je op hun aanbod in?
Goede vraag, er was namelijk niks geregeld. Ik was de eerste werknemer. Ik denk dat ik gewoon heel enthousiast was over het gesprek. De energie was hoog. Bruisende gasten die wat wilden. Een groot contrast met het gevoel dat ik op dat moment bij Nuon had. Mijn vader bleef het spannend vinden, maar was uiteindelijk heel trots op me.
Zulke ‘rare’ sprongen maken kreeg je van huis uit dus niet mee?
Nee, ik groeide heel ‘uneventful’ op. Een harmonieus gezin, geen grote of heftige gebeurtenissen. Mijn vader werkte zijn hele leven bij de Hoogovens. Mijn moeder zorgde voor mij en mijn zus. We hadden zeker toen wij nog jong waren niet veel geld, maar dat besefte ik me veel later pas. In de zomer gingen we met de auto op vakantie naar Duitsland. Heel gemoedelijk, niks bijzonders. Mijn oma woonde om de hoek en de broer en zus van mijn opa op de andere hoek. Op donderdagavond was de hele familie bij ons thuis, op zaterdagavond waren we met z’n allen bij mijn oma en op zondagavond was iedereen bij mijn oudoom en -tante. Het was heel leuk en gezellig, maar als ik er nu over nadenk dan zou ik het stikbenauwd krijgen van het idee om zo vaak zo dicht bij elkaar te zijn.
Heb je dan veel behoefte aan tijd voor jezelf?
Ik denk niet dat dat het per se is, maar ik heb wel veel behoefte aan autonomie. Mijn eigen plan maken. Daarom vind ik het zo fijn om bij Líf te zijn en paard te rijden. Ik kies ook altijd een beetje de moeilijke types. Als ik daarmee aan het werk ben, dan heb ik met elke vezel van mijn lijf bij haar aanwezig te zijn, anders gaat het mis. Als het misgaat is het niet leuk, anderzijds houd ik wel van die ‘on the edge’ situaties. Het is een soort hyperfocus die fantastisch werkt om m’n hoofd leeg te maken. Het gaat dus meer om focus en autonomie, dan om het alleen zijn. Als paardrijden een teamsport zou zijn, dan zou ik het nog steeds 5x per week doen.
Je noemde net al dat je daarom ook voor Líf koos. Geen makkelijk type. Zoek je dat ‘on the edge’ zijn ook in je rol bij LCG op?
Ja, ook in mijn werk vind ik het leuk nieuwe dingen aan te pakken. Over mijn promotie zeiden sommige mensen dat ik het niet zou kunnen. Dan word ik extra gedreven. Tegelijkertijd vind ik het in werk vaak minder duidelijk wat gezond spannend is en wat te ingewikkeld is. Met paarden weet ik precies wat ik kan en wat het randje is.
Wat voelt in je werk voor jou als ‘on the edge’?
Fight friendly, respectvol het conflict aangaan om iets beter te maken, vind ik nog altijd lastig. Ik ben heel erg in harmonie opgegroeid en daardoor zoek ik niet als vanzelf de randjes op. Ik heb me daar in de jaren bij LCG gelukkig ook in kunnen ontwikkelen. Het heeft iets te maken met jezelf laten zien en erin geloven dat jouw observaties delen (met de klant of anderen) helpend kunnen zijn voor het vraagstuk waarmee geworsteld wordt. Juist deze observaties, hoe ongemakkelijk ze soms ook zijn, maken dat ik als organisatieadviseur waarde toevoeg.
De woningbouwsector heeft al langer m’n aandacht. Daarom ben ik ook gestart als RvC-lid van een woningstichting.
Hoe bepaal je of een opdracht wel of niet bij je past?
Het klinkt heel flauw, maar een belangrijk criterium is de vraag ‘Heb ik er zin in?’ Ik manoeuvreer me vaak in een solopositie. Daarmee bedoel ik dat ik weinig direct met andere LCG collega’s samen aan een klus werk. Ik ben graag onderdeel van een team bij de klant. Daar heb ik het in bila’s vaak over gehad, maar uiteindelijk kom ik het beste tot mijn recht als ik me zelfstandig ergens aan de slag ben.
Wie de indruk krijgt dat Leonie een stille ingetogen vrouw is die op de achtergrond blijft, maakt een inschattingsfout. Ik weet niet precies wat het is, maar Leonie heeft een bijzondere combinatie van energie en rust. Positieve energie. Energie die vergelijkbaar is met het gevoel van de lente. Fris, kleurrijk en verwachtingsvol. Vrouwelijk en actief.
In de woningbouwsector
Hoe is het met de energie voor het werk dat je doet?
Heel eerlijk, dat was het afgelopen jaar soms best zoeken. De woningbouwsector heeft al langer m’n aandacht. Tegelijkertijd wist ik niet of ik de wensen en ambities die ik daarin had voldoende tot uiting kon laten komen binnen LCG. Daarom ben ik in oktober 2022 naast mijn LCG werk ook gestart als lid van de Raad van Commissarissen van een woningstichting. Iets waar mijn hart sneller van ging kloppen en een kans die ik uiteindelijk met beide handen aan kon pakken. Best bijzonder als je bedenkt dat LCG daarmee, vanwege het risico op belangenverstrengeling, minder ruimte heeft om andere werkzaamheden in die hoek op te pakken. Ik ben heel dankbaar dat ik van LCG de ruimte krijg om me op deze manier weer verder te ontwikkelen.
De woningbouwsector is een sector waarin veel gebeurt. Ben je iemand die altijd op de hoogte is van de laatste ontwikkelingen?
Ik heb een tijdje helemaal geen nieuws gevolgd. Dat was voor mijn gemoedsrust wel goed, maar ik merkte ook dat ik vakmatig dingen miste. Daarom verdiep ik me nu wel weer in ontwikkelingen, vooral op het gebied van wonen. Ik doe dat het liefst in de vorm van verdiepende artikelen of nieuws podcasts. Ik woon in Den Bosch, op 20 minuten rijden van de stoeterij, precies lang genoeg voor de ‘NRC vandaag’ podcast. Vroeger probeerde ik altijd wereldrecords te zetten als ik van huis naar de stal reed. Daar ben ik mee gestopt. Die ene minuut sneller maakt uiteindelijk niets uit. Bovendien kan ik dan m’n podcast niet afluisteren.
We krijgen de stoeterij weer in zicht en spreken nog wat over de groei van LCG, de diversiteit aan opdrachten en haar privéleven. Líf grijpt nog even haar kans en propt in een onbewaakt moment haar mond vol eikels en takjes. Niet goed voor een paard en dus grijpt Leonie kordaat in. Op de stoeterij aangekomen laten we Líf bij de andere paarden achter. ‘Dus zo ziet mijn woensdagochtend er vaak uit. Heerlijk om zo de dag te beginnen. Als ik zo naar huis rijd, bel ik met een collega om een training voor te bereiden en begint mijn werkdag.’
We nemen afscheid en als ik weer in de auto stap herinner ik me opeens iets wat een collega me over Leonie vertelde. In 2019 werden haar familie en vrienden uitgenodigd voor een surpriseparty voor haar verjaardag. Althans, dat werd ze verteld. In werkelijkheid organiseerde ze samen met, haar inmiddels echtgenoot, Bas een prachtig bruiloftsfeest. Ik weet niet precies waarom ik hier nu aan moet denken, maar wat ik wel weet is dat ik haar daarin herken met hoe ze is wanneer ik haar aan het werk zie: Zonder zichzelf in het middelpunt te zetten onderdeel zijn van een groep, delen en echte aandacht geven aan haar omgeving.
Over de auteurs
